Słowo Boże „ Ludzie, którzy są zdolni do bezwzględnego posłuszeństwa wobec praktyczności Boga są tymi, którzy prawdziwie Boga kochają ”
Posiadanie wiedzy o praktyczności i możliwość wyraźnego zobaczenia dzieła Boga – wszystko to jest widoczne w Jego słowach. Tylko w słowach Boga możesz zyskać oświecenie, więc powinieneś lepiej się w Jego słowa wyposażyć. Dziel się zrozumieniem uzyskanym ze słów Boga w społeczności, a przez twoją społeczność inni mogą zyskać oświecenie, które może wprowadzić ludzi na ścieżkę – ta ścieżka jest praktyczna. Zanim Bóg stworzy dla ciebie środowisko, każdy z was musi najpierw wyposażyć się w Jego słowa. Jest to coś, co każdy powinien zrobić – priorytet niecierpiący zwłoki. Pierwsza rzecz, jaką należy zrobić, by móc jeść i pić Jego słowa. W przypadku rzeczy, których nie jesteś w stanie zrobić, szukaj ścieżki praktyki pochodzącej z Jego słów, a w Jego słowach dopatruj się wszelkich kwestii, których nie rozumiesz lub wszelkich trudności, jakie napotykasz. Uczyń ze słów Boga swoje paliwo, pozwól im pomóc sobie w rozwiązaniu praktycznych trudności i praktycznych problemów, i pozwól Jego słowom stać się twoim wsparciem w życiu – wymaga to od ciebie wysiłku. Efekty należy osiągać przez jedzenie i picie słowa Bożego. Musisz być w stanie uciszyć przed Nim swoje serce i praktykować zgodnie z Jego słowami, gdy napotkasz problemy. Jeżeli nie napotkałeś żadnych problemów, po prostu jedz i pij. Czasami możesz pomodlić się i porozmyślać nad Bożą miłością, podzielić się ze swoją społecznością zrozumieniem Jego słów, oświeceniem i iluminacją, jakiej doświadczasz wewnątrz oraz swoją reakcją podczas ich czytania; możesz także prowadzić ludzi na ścieżkę – to jest praktyczne. Celem tego jest pozwolić słowom Boga stać się twoim praktycznym paliwem. Ile godzin w ciągu dnia spędzasz prawdziwie przed Bogiem? Jaką część swego dnia oddajesz Bogu? Jaką jego część poświęcasz ciału? Posiadanie serca zawsze zwróconego w Jego stronę jest pierwszym krokiem na właściwej drodze do bycia udoskonalonym przez Boga. Możesz poświęcić swoje serce i ciało, i całą swoją szczerą miłość Bogu, położyć je przed Nim, być całkowicie posłusznym wobec Niego i bezwzględnie podlegać Jego woli. Nie dla ciała, nie dla rodziny i nie dla własnych osobistych pragnień, ale dla dobra domu Bożego. We wszystkim możesz przyjąć słowo Boże za zasadę, za fundament. W ten sposób twoje intencje i perspektywy będą we właściwym miejscu i będziesz kimś, kto zyskuje od Boga pochwałę przed Nim. Ci, którzy są mili Bogu to ludzie, którzy Mu się całkowicie oddali, którzy poświęcili się Jemu i nikomu innemu. Ci, których nienawidzi to ludzie, którzy są wobec Niego niezdecydowani, i którzy buntują się przeciwko Niemu. Nienawidzi tych, którzy w Niego wierzą i zawsze pragną się Nim cieszyć, ale nie potrafią całkowicie poświęcić się dla Niego. Nienawidzi tych, którzy mówią, że Go kochają, ale buntują się przeciwko Niemu w swoich sercach. Nienawidzi tych, którzy używają kwiecistych słów, by oszukiwać. Ci, którzy nie są szczerze oddani Bogu lub nie wykazują szczerego posłuszeństwa wobec Niego, to ludzie zdradliwi; są w naturalny sposób zbyt aroganccy. Ci, którzy nie potrafią być szczerze posłuszni przed zwyczajnym, praktycznym Bogiem, są nawet bardziej aroganccy i w szczególności stanowią posłuszne potomstwo archanioła. Ci, którzy prawdziwie poświęcają się Bogu, składają przed Nim całe swoje istnienie. Szczerze przestrzegają wszystkich Jego słów i są w stanie wcielać Jego słowa w życie. Czynią ze słów Boga fundament pod swoje istnienie i są w stanie szczerze poszukiwać części praktyki w słowie Bożym. Taka osoba prawdziwie żyje przed Bogiem. Jeżeli to, co robisz jest korzystne dla twojego życia, a poprzez jedzenie i picie Jego słów, możesz zaspokoić swoje wewnętrzne potrzeby i sprostać niedoskonałościom w taki sposób, że twoje usposobienie w życiu ulega przekształceniu, wówczas spełniona zostanie wola Boga. Jeżeli postępujesz zgodnie z wymaganiami Boga, nie zaspokajasz ciała, tylko spełnisz Jego wolę, to wkraczasz w rzeczywistość Jego słów. Jeśli chodzi o bardziej realistyczne wkroczenie do rzeczywistości Bożych słów, oznacza ono, że potrafisz wykonywać swoje obowiązki i spełniać wymagania Boga. Jedynie tego rodzaju praktyczne działania można nazwać wkroczeniem do rzeczywistości Jego słów. Jeżeli jesteś w stanie wkroczyć w tę rzeczywistość, to posiadasz prawdę. To jest właśnie początek wkroczenia do rzeczywistości; najpierw musisz przejść ten trening i dopiero potem będziesz zdolny do wkroczenia w głębsze realia. Pomyśl o tym, w jaki sposób przestrzegać przykazań i jak być lojalnym przed Bogiem. Nie myśl zawsze o tym, kiedy będziesz mógł wejść do królestwa – jeżeli twoje usposobienie nie ulegnie zmianie, to, co myślisz będzie bezużyteczne! Aby wkroczyć do rzeczywistości Bożych słów musisz najpierw być w stanie sprawić, że wszystkie twoje przekonania i myśli są dla Boga – jest to bezwzględnie konieczne. Wielu jest ludzi, którzy obecnie przechodzą próby; nie rozumieją dzieła Boga. Jednak powiadam ci – jeśli go nie rozumiesz, lepiej nie wydawaj o nim osądów. Być może pewnego dnia prawda ujrzy światło dzienne i wówczas zrozumiesz. Nieosądzanie będzie dla ciebie korzystne, ale nie możesz tylko pasywnie czekać. Musisz dążyć do aktywnego wkroczenia na tę ścieżkę – tylko taka osoba może praktycznie wkroczyć. Ludzie przez swoją buntowniczość zawsze tworzą pojęcia o praktycznym Bogu. Wymaga to od wszystkich ludzi nauczenia się, jak zachowywać posłuszeństwo, ponieważ praktyczny Bóg stanowi ogromne wyzwanie dla ludzkości. Jeżeli nie możesz być stanowczy, to wszystko skończone; jeśli nie masz zrozumienia praktyczności Boga praktycznego, nie będziesz miał możliwości zostać udoskonalonym przez Boga. Krokiem decydującym o tym, czy ludzie mogą zostać udoskonaleni, jest zrozumienie praktyczności Boga. Praktyczność Boga wcielonego przybyłego na ziemię to próba dla każdej osoby. Jeżeli jesteś w stanie być stanowczy w tym aspekcie, wówczas jesteś kimś, kto zna Boga i kimś, kto prawdziwie Go kocha. Jeżeli nie potrafisz być stanowczy w tym aspekcie, jeśli wierzysz jedynie w Ducha i nie potrafisz wierzyć w praktyczność Boga, wówczas niezależnie od tego, jak wielka jest twoja wiara w Boga, na nic się ona nie zda. Jeżeli nie umiesz wierzyć w widzialnego Boga, czy możesz wierzyć w Ducha Bożego? Czyż nie próbujesz oszukać Boga? Nie jesteś posłuszny wobec widzialnego i materialnego Boga, czyż więc potrafisz być posłuszny wobec Ducha? Duch jest niewidoczny i niematerialny, więc gdy mówisz, że jesteś posłuszny wobec Ducha Bożego, czyż nie opowiadasz bzdur? Kluczem do przestrzegania przykazań jest pojmowanie praktycznego Boga. Gdy już zrozumiesz praktycznego Boga, będziesz w stanie przestrzegać przykazań. Przestrzeganie przykazań obejmuje dwa składniki: pierwszy to utrzymywanie niezłomnej wiary w[a] istotę Jego Ducha i możność zaakceptowania rozważania Ducha przed Nim. Drugim jest możność autentycznego zrozumienia wcielonego ciała i osiągnięcia szczerego posłuszeństwa. Czy to przed ciałem, czy przed Duchem, zawsze należy mieć serce pełne posłuszeństwa i strachu przed Bogiem. Tylko taka osoba ma prawo zostać udoskonalona. Jeżeli masz zrozumienie praktyczności Boga praktycznego, oznacza to pozostanie niewzruszonym podczas próby, a wówczas nic nie będzie cię przerastać. Niektórzy ludzie mówią: „Przykazań łatwo jest przestrzegać. Wystarczy wyjść naprzeciw Boga, mówić szczerze i z oddaniem bez gestykulacji i to jest właśnie przestrzeganie przykazań”. Czy to prawa? A więc robisz za kulisami pewne rzeczy, które stawiają opór Bogu – czy zalicza się to do przestrzegania przykazań? Musicie w pełni zrozumieć kwestię przestrzegania przykazań. Wiąże się to z tym, czy rozumiesz praktycznego Boga; czy pojmujesz praktyczność; czy nie błądzisz i nie upadasz podczas tej próby – to właśnie zalicza się do posiadania solidnego świadectwa. Niesienie spektakularnego świadectwa Bogu głównie wiąże się z tym, czy pojmujesz praktycznego Boga, a także czy jesteś w stanie zachować posłuszeństwo przed tą osobą, która jest nie tylko zwyczajna, ale i normalna, a nawet zachować posłuszeństwo aż do śmierci. Jeżeli prawdziwie niesiesz świadectwo Bogu poprzez takie posłuszeństwo, oznacza to, że zostałeś zdobyty przez Boga. Być w stanie zachować posłuszeństwo aż do śmierci i nie skarżyć się przed Nim, nie osądzać, nie zniesławiać, nie trzymać się pojęć i nie mieć żadnych innych intencji – w ten sposób Bóg zyska chwałę. Posłuszeństwo przed zwykłą osobą, na którą człowiek spogląda z góry i zdolność do zachowania posłuszeństwa aż do śmierci bez żadnych pojęć – to jest prawdziwe świadectwo. Rzeczywistość, w którą zgodnie z Bożym wymaganiem ludzie mają wkroczyć jest taka, że jesteś w stanie być posłusznym wobec Jego słów, wcielać Jego słowa w życie, pochylić się przed praktycznym Bogiem i być świadomym swojego własnego zepsucia, być w stanie otworzyć swoje serce przed Nim i ostatecznie zostać przez Niego zdobytym przez te Jego słowa. Bóg zyskuje chwałę, gdy te słowa podbiją cię i uczynią cię w pełni posłusznym wobec Niego; tym sposobem Bóg zawstydza szatana i kończy swoje dzieło. Gdy nie trzymasz się żadnych pojęć o praktyczności Boga wcielonego, czyli gdy pozostajesz niewzruszony podczas tej próby, wówczas niesiesz dobre świadectwo. W dniu, w którym w pełni zrozumiesz praktycznego Boga i będziesz w stanie zachować posłuszeństwo aż do śmierci jak Piotr, zostaniesz zdobyty przez Boga i przez Niego udoskonalony. To, co robi Bóg, a co nie zgadza się z twoimi pojęciami stanowi dla ciebie próbę. Gdyby działania Jego byłyby zgodne z twoimi pojęciami, nie musiałbyś cierpieć ani być oczyszczanym. Dzieje się tak dlatego, że Jego dzieło jest tak praktyczne i tak niezgodne z twoimi pojęciami, że wymaga od ciebie porzucenia twoich pojęć. Dlatego też jest to dla ciebie próba. Boża praktyczność sprawia, że wszyscy ludzie przechodzą próby; Jego dzieło jest praktyczne, nie nadnaturalne. Po tym jak w pełni zrozumiesz Jego praktyczne słowa i Jego praktyczne wypowiedzi bez trzymania się jakichkolwiek pojęć, i będziesz w stanie szczerze Go kochać im bardziej Jego dzieło jest praktyczne, zostaniesz przez Niego zdobyty. Grupą ludzi, których zdobędzie Bóg są ci, którzy znają Boga, czyli ci, którzy znają Jego praktyczność, a ponadto są w stanie być posłuszni praktycznemu dziełu Boga.
W czasie, gdy Bóg jest cielesny, posłuszeństwo, którego wymaga od ludzi, nie jest tym, co ludzie sobie wyobrażają – by nie dokonywać osądów ani nie przeciwstawiać się Mu. Zamiast tego wymaga od ludzi uczynienia z Jego słów swojej reguły na całe życie i podstawy swojego przetrwania, a także tego, by bezwzględnie wcielali istotę Jego słów w życie, oraz aby bezwzględnie spełniali Jego wolę. Jeden aspekt wymagania od ludzi posłuszeństwa wobec Boga wcielonego odnosi się do wcielania Jego słów w życie, a drugi – do zdolności zachowania posłuszeństwa wobec Jego zwykłości i praktyczności. Tych aspektów należy bezwzględnie przestrzegać. Ci, którym uda się osiągnąć oba te aspekty to ci, którzy posiadają serce pałające szczerą miłość do Boga. Wszystkie te osoby zostały zdobyte przez Boga i kochają Boga tak, jak kochają własne życie. Bóg wcielony niesie w swoim dziele zwykłe i praktyczne człowieczeństwo. W ten sposób Jego zewnętrzna powłoka zwykłego jak i praktycznego człowieczeństwa staje się dla ludzi ogromną próbą; staje się dla nich największą trudnością. Jednak zwykłości i praktyczności Boga nie można uniknąć. Próbował wszystkiego, aby znaleźć rozwiązanie, ale ostatecznie nie potrafił pozbyć się zewnętrznej powłoki Jego zwykłego człowieczeństwa, jako że ostatecznie jest On Bogiem, który stał się ciałem, a nie Bogiem Ducha w niebie. Nie jest Bogiem, którego ludzie nie mogą zobaczyć, lecz Bogiem noszącym powłokę jednego ze stworzeń. W tym przypadku pozbycie się powłoki Jego zwykłego człowieczeństwa bynajmniej nie byłoby proste. Dlatego też bez względu na wszystko nadal wykonuje dzieło, które pragnie wykonać z perspektywy ciała. Dzieło to jest wyrażeniem zwykłego i praktycznego Boga, więc jak niezachowanie posłuszeństwa przez ludzi może być w porządku? Cóż takiego mogą zrobić ludzie w związku z działaniami Boga? Robi On to, co chce; to, czego efekt końcowy Go zadowala. Jeżeli ludzie nie będą posłuszni, jakie inne rozsądne plany mogą oni mieć? Do chwili obecnej nadal tylko posłuszeństwo może uratować ludzi; nie ma innych mądrych pomysłów. Jeżeli Bóg chce poddać ludzi próbom, cóż oni mogą na to poradzić? Lecz to wszystko nie jest pomysłem Boga w niebie; jest to koncepcja Boga wcielonego. Chce to zrobić, więc nikt nie może tego zmienić. Bóg w niebie nie wtrąca się w to, co On robi, więc czyż ludzie nie powinni zachować wobec Niego jeszcze większego posłuszeństwa? Chociaż jest on zarówno praktyczny, jak i zwykły, jest w pełni Bogiem, który stał się ciałem. W oparciu o Jego własne zamysły robi to, co chce. Bóg w niebie przekazał Mu wszystkie zadania; musisz poddać się temu, co robi. Chociaż posiada człowieczeństwo i jest najzwyklejszy, wszystko to celowo zorganizował, więc jak ludzie mogą patrzeć na Niego z wyraźną dezaprobatą? Chce być zwykły, więc jest zwykły. Chce żyć pomiędzy ludzkością, więc żyje pomiędzy ludzkością. Chce żyć pomiędzy boskością, więc żyje pomiędzy boskością. Ludzie mogą na to patrzeć, jak tylko chcą. Bóg będzie zawsze Bogiem, a ludzie zawsze będą ludźmi. Jego istocie nie można zaprzeczyć z powodu drobnych szczegółów ani nie można wypchnąć Go poza „osobę” Boga z powodu jednego szczegółu. Ludzie posiadają swobodę istot ludzkich, a Bóg posiada godność Boga; te rzeczy ze sobą nie kolidują. Ludzie mogą potępiać lub rozumieć Boga jak chcą. Czyż nie mogą tolerować Boga, który jest trochę bardziej nieformalny? Nie bądź taki poważny – wszyscy powinni wykazywać się wzajemną tolerancją; czyż wszystko nie byłoby wtedy ustalone? Czy nadal istniałoby wtedy jakiekolwiek wyobcowanie? Jeżeli ktoś nie może tolerować takiej małej rzeczy, jak może chociażby myśleć o byciu osobą wielkoduszną, prawdziwym człowiekiem? To nie Bóg sprawia, że ludzkości jest ciężko, lecz ludzkość sprawia, że Bogu jest ciężko. Zawsze robią z igły widły – naprawdę robią coś z niczego, a to całkowicie zbędne! Kiedy Bóg wykonuje swoje dzieło w ramach zwykłego i praktycznego człowieczeństwa, to co robi nie jest dziełem ludzkości, lecz dziełem Boga. Niemniej jednak ludzie nie widzą istoty Jego dzieła – zawsze widzą zewnętrzną powłokę Jego człowieczeństwa. Nie widzieli tak wielkiego dzieła, ale nalegają na to, by dostrzegać zwykłe i normalne człowieczeństwo Boga i nie chcą go porzucić. Jak można to nazwać byciem posłusznym Bogu? Bóg w niebie teraz „zamienił się” w Boga na ziemi, a Bóg na ziemi jest teraz Bogiem w niebie. Nie ma znaczenia, czy Ich zewnętrzny wygląd jest taki sam, czy też jak wygląda Ich dzieło. Ogólnie rzecz biorąc tym, który dokonuje dzieła Boga jest sam Bóg. Musisz poddać się Mu, czy tego chcesz, czy nie – nie jest to coś, co możesz wybrać! Ludzie muszą być posłuszni Bogu w sposób absolutny, bez cienia pozoru. Grupa ludzi, których Bóg wcielony chce dziś zdobyć to ci, którzy spełniają Jego wolę. Ludzie muszą tylko być posłuszni Jego dziełu, a nie zawsze martwić się zamysłami Boga w niebie, żyć w niejasności lub utrudniać pracę Bogu, który stał się ciałem. Ci, którzy są zdolni do zachowania posłuszeństwa wobec Niego, są także tymi, którzy bezwzględnie słuchają Jego słów i zachowują posłuszeństwo wobec Jego porządku. Ludzie ci w ogóle nie zastanawiają się, jaki naprawdę jest Bóg w niebie lub jaki rodzaj dzieła Bóg w niebie obecnie dokonuje na ludzkości, lecz w pełni oddają serca Bogu na ziemi i składają przed Nim całe swoje istnienie. Nigdy nie rozważają własnego bezpieczeństwa i nigdy nie wywołują zamieszania z powodu zwykłości i praktyczności Boga, który stał się ciałem. Ci, którzy zachowują posłuszeństwo wobec wcielonego Boga, mogą zostać przez Niego udoskonaleni. Ci, którzy wierzą w Boga w niebie nic nie zyskają. A to dlatego, że to nie Bóg w niebie, lecz Bóg na ziemi obdarza ludzi obietnicami i błogosławieństwami. Ludzie nie powinni zawsze wywyższać Boga w niebie i patrzeć na Boga na ziemi jak na przeciętną osobę. Jest to nieuczciwe. Bóg w niebie jest wielki, wspaniały i posiada niezwykłą mądrość. Ludzie nie mogą Go zobaczyć. Bóg w niebie, taki, jakim wyobrażają go sobie ludzie, po prostu nie istnieje. Bóg na ziemi jest zupełnie przeciętny i nieznaczący; jest także całkowicie zwyczajny. Nie posiada nadzwyczajnego umysłu ani nie dokonuje przełomowych dzieł. On tylko pracuje i mówi w bardzo zwykły i praktyczny sposób. Choć nie mówi wśród grzmotu, ani nie przyzywa wiatru i deszczu, to On naprawdę jest wcieleniem Boga w niebie i naprawdę jest Bogiem żyjącym wśród ludzi. Ludzie nie mogą wywyższać tego, którego są w stanie zrozumieć, i który odpowiada ich własnemu wyobrażeniu Boga, ani nie mogą postrzegać Tego, którego nie mogą zaakceptować i absolutnie nie potrafią sobie wyobrazić jako maluczkiego. Wszystko to jest ludzką buntowniczością; wszystko to jest źródłem ludzkiego oporu wobec Boga. Źródło: KościółBoga Wszechmogącego
I Zbudźcie się, bracia! Zbudźcie się, siostry! Dzień Boży nadchodzi. Czas jest życiem, chwytajcie czas. Ta chwila jest już blisko! Jeśli nie zdacie egzaminu, możecie go powtórzyć. Lecz wiedzcie, że dzień Boży nie odwlecze się. Wierzcie w Boga, waszego Zbawcę, Wszechmogącego! Czuwajcie! Stracony czas nie wróci. Nie ma lekarstwa na żal. Jakich słów ma użyć Bóg? Czy nie są one warte waszej uwagi i waszego namysłu? II Bóg ponagla was swoimi dobrymi słowami. Oglądacie kres czasów, nadchodzą katastrofy. Co jest dla was ważne? Życie czy cielesność? Teraz nadszedł czas, by się nad tym zastanowić. Wierzcie w Boga, waszego Zbawcę, Wszechmogącego! Czuwajcie! Stracony czas nie wróci. Nie ma lekarstwa na żal. Jakich słów ma użyć Bóg? Czy nie są one warte waszej uwagi i waszego namysłu? III Jak żałośni są ludzie; biedni, ślepi i okrutni. Stronicie od słowa Boga. Czy mówi On na próżno? Skąd wasza opieszałość? O czym wy myśleliście? Do kogo waszym zdaniem mówi Bóg? Wierzcie w Boga, waszego Zbawcę, Wszechmogącego! Czuwajcie! Stracony czas nie wróci. Nie ma lekarstwa na żal. Jakich słów ma użyć Bóg? Czy nie są one warte waszej uwagi i waszego namysłu, i waszego namysłu? ze śpiewnika „Podążaj za Barankiem i śpiewaj nowe pieśni”
Słowo Ducha Świętego „Boże Dzieło, Boże Usposobienie i Sam Bóg (I)” (Część czwarta)
Bóg Wszechmogący mówi: „Pomimo tego, że Bóg ustanowił przymierze z ludzkością, posługując się tęczą, On nigdy nikomu nie powiedział, czemu to uczynił, czemu zawarł to przymierze, to znaczy, że On nigdy nie opowiedział nikomu swoich prawdziwych myśli. To dlatego, że nie ma nikogo, kto może pojąć głębię Jego miłości do ludzkości, którą stworzył własnymi rękami, jak też nie ma nikogo, kto może docenić, jak bardzo wielki ból przecierpiało Jego serce, gdy zniszczył On ludzkość. Dlatego też nawet jeśli opowiada On ludziom, jak się czuje, nie mogą oni przyjąć na siebie Jego zaufania. Wbrew temu, że doznaje ból, wciąż kontynuuje On swe dzieło zmierzając do kolejnego jego etapu. Bóg zawsze ukazuje swoją najlepszą stronę i daje ludzkości to, co najlepsze,
znosząc tymczasem po cichu wszystkie cierpienia w samotności.Bóg nigdy nie odsłania otwarcie tych cierpień. Zamiast tego, wytrzymuje je i oczekuje w ciszy. Jego wytrzymałość nie jest chłodna, odrętwiała czy bezradna, nie jest też oznaką słabości. Chodzi o to, że Boża miłośći istota zawsze były bezinteresowne. To naturalne objawienie Jego istoty i usposobienia oraz autentyczne ucieleśnienie Bożej tożsamości jako prawdziwego Stwórcy”. Źródło: KościółBoga Wszechmogącego
Słowo Boże „ Podstawowa różnica między wcielonym Bogiem i ludźmi użytymi przez Boga ”
Przez tak wiele lat Duch Boży nieustannie poszukuje, działając na ziemi. Przez wieki Bóg używał tak wielu ludzi do wykonywania swego dzieła. Jednak nadal Duch Boży nie ma odpowiedniego miejsca, aby odpocząć. Zatem Bóg wykonuje swoje dzieło, bez ustanku przenosząc się na innych ludzi i w tym właśnie celu zasadniczo ich używa. Oznacza to, że przez te wszystkie lata, dzieło Boże nigdy się nie zatrzymało, lecz nadal posuwa się w człowieku, cały czas aż do dnia dzisiejszego. Chociaż Bóg wypowiedział tak wiele słów i uczynił tak wiele, człowiek nadal Go nie zna, a to wszystko dlatego, że Bóg nigdy nie ukazał się człowiekowi i dlatego, iż nie ma On żadnej namacalnej postaci. Zatem Bóg musi doprowadzić to dzieło do końca – sprawiając, że wszyscy ludzie poznają praktyczne znaczenie praktycznego Boga. W tym celu Bóg musi namacalnie objawić swego Ducha ludzkości i wykonać swoje dzieło pośród ludzi. To oznacza, że tylko wtedy, gdy Duch Boży przyjmie formę fizyczną – przyoblecze się w ciało i kości, i będzie chodził pośród ludzi w widzialnej formie, towarzysząc im w życiu, czasem pokazując się, a czasem ukrywając – ludzie będą w stanie dojść do głębszego zrozumienia Go. Gdyby Bóg pozostał tylko w ciele, nie byłby w stanie w pełni doprowadzić swego dzieła do końca. Po działaniu przez jakiś czas w ciele, wypełniając służbę, która musi zostać wykonana w ciele, Bóg opuści ciało i będzie działał w królestwie duchowym na obraz ciała, jak uczynił to Jezus, który działał przez jakiś czas w zwykłym człowieczeństwie i doprowadził do końca całe dzieło, które musiał ukończyć. Być może pamiętacie ten fragment ze „Ścieżki… (5)”: „Pamiętam, jak Ojciec powiedział do Mnie: ’Na ziemi, wypełniaj jedynie wolę Twego Ojca i wykonaj wyznaczone przez Niego zadanie. Nic innego Cię nie dotyczy’”. Co widzisz w tym fragmencie? Kiedy Bóg przychodzi na ziemię, wykonuje jedynie swoje dzieło boskiej natury. Właśnie to niebieski Duch powierzył wcielonemu Bogu. Kiedy przychodzi, zajmuje go jedynie to, by wszędzie przemawiać, by dawać wyraz swoim wypowiedziom na różne sposoby i z różnych perspektyw. Jego głównym celem i zasadą działania jest zaopatrywanie i nauczanie człowieka, bez angażowania się w takie rzeczy, jak relacje międzyludzkie czy szczegóły życia ludzi. Jego najważniejsza służba polega na przemawianiu w imieniu Ducha. Kiedy Duch Boży ukazuje się namacalnie w ciele, troszczy się jedynie o życie człowieka i uwalnia prawdę. Nie angażuje się w dzieło człowieka, to znaczy, nie uczestniczy w dziele człowieczeństwa. Ludzie nie mogą wykonywać boskiego dzieła, a Bóg nie uczestniczy w dziele człowieczeństwa. Przez te wszystkie lata, odkąd Bóg przyszedł na ziemię by wykonywać swoje dzieło, zawsze czynił to przez ludzi. Lecz tych ludzi nie można uważać za wcielonego Boga, jedynie za ludzi, których Bóg użył. Bóg dzisiaj może mówić bezpośrednio z perspektywy boskiej natury, posyłając głos Ducha i działając w imieniu Ducha. Wszyscy ci ludzie, których Bóg przez te wszystkie wieki użył, są jak przykłady Bożego Ducha działającego w ciele, zatem dlaczego nie można nazwać ich Bogiem? Dzisiejszy Bóg jest także Duchem Boga działającym bezpośrednio w ciele, a Jezus również był Duchem Boga działającym w ciele, obaj są nazywani Bogiem. Jaka, wobec tego jest różnica? Na przestrzeni wieków, ludzie używani przez Boga są zdolni do normalnego myślenia i rozumowania. Wszyscy oni znają zasady zachowania człowieka. Mają normalne ludzkie koncepcje i są wyposażeni we wszystkie rzeczy, jakie zwykli ludzie powinni mieć. Większość z nich posiada wyjątkowy talent i wrodzoną inteligencję. Działając w tych ludziach Duch Boży wykorzystuje ich talenty, które są darami danymi przez Boga. Duch Boży czyni użytek z ich talentów, a ich mocne strony poświęca w służbie Bogu. Jednakże, istota Boża jest wolna od idei i myśli, niezanieczyszczona ludzkimi zamiarami, a nawet brak jej tego, w co zwykli ludzie są wyposażeni. To znaczy, że Bóg nie jest nawet zaznajomiony z zasadami zachowania człowieka. Tak się dzieje, gdy dzisiejszy Bóg przychodzi na ziemię. Jego dzieło i słowa są niezmącone ludzkimi intencjami czy ludzką myślą, lecz są bezpośrednim przejawem intencji Ducha, działa On bezpośrednio w imieniu Boga. Oznacza to, że Duch przemawia bezpośrednio, czyli boskość bezpośrednio wykonuje dzieło, nie jest więc ani trochę wymieszana z intencjami człowieka. Innymi słowy, wcielony Bóg bezpośrednio reprezentuje boską naturę, jest pozbawiony ludzkich myśli i koncepcji, nie ma też zrozumienia zasad zachowania człowieka. Gdyby działała sama tylko boska natura (to znaczy, gdyby działał tylko Sam Bóg), nie byłoby możliwości, aby dzieło Boże mogło zostać przeprowadzone na ziemi. Zatem gdy Bóg przychodzi na ziemię, musi mieć niewielu ludzi, których używa pośród ludzkości w związku z dziełem, jakie sam wykonuje w boskiej naturze. Innymi słowy, wykorzystuje ludzkie dzieło by podtrzymywać swoje boskie dzieło. W przeciwnym razie, nie byłoby sposobu, aby człowiek wszedł w bezpośredni kontakt z dziełem boskiej natury. Tak właśnie przedstawiała się sytuacja Jezusa i Jego uczniów. W czasie swojego pobytu na tym świecie, Jezus unieważnił stare prawa i ustanowił nowe przykazania. Wypowiedział też wiele słów. Całe to dzieło dokonało się w boskiej naturze. Inni, tacy jak Piotr, Paweł i Jan, wszyscy oparli swoje późniejsze dzieła na fundamencie słów Jezusa. To oznacza, że Bóg rozpoczynał swoje dzieło w tym wieku, zapoczątkowując Wiek Łaski, czyli wprowadził nową erę, unieważniając starą i wypełniając słowa „Bóg jest Początkiem i Końcem”. Innymi słowy, człowiek musi wykonywać ludzkie dzieło na fundamencie dzieła boskiej natury. Po tym, jak Jezus powiedział to wszystko, co miał powiedzieć i ukończył swe dzieło na ziemi, opuścił człowieka. Później wszyscy ludzie pracowali według zasad wyrażonych w Jego słowach i praktykowali prawdy, o których mówił. Ci wszyscy ludzie pracowali dla Jezusa. Gdyby to Jezus sam działał, nieważne ile słów by wypowiedział, ludzie wciąż nie byliby w stanie wejść w kontakt z Jego słowami, ponieważ działał on w boskiej naturze i mógł jedynie przemawiać słowami boskiej natury, i nie mógłby wyjaśnić rzeczy w taki sposób, aby zwykli ludzie mogli je zrozumieć. Musiał mieć zatem apostołów i proroków, którzy przyszli po Nim, aby uzupełnić Jego dzieło. Oto zasada, według której wcielony Bóg wykonuje swoje dzieło – używa wcielonego ciała, aby przemawiać i działać po to, by wypełnić dzieło boskiej natury, a następnie używając kilku osób lub większej liczby ludzi bliskich sercu Boga do uzupełnienia swojego dzieła. Zatem Bóg używa ludzi bliskich swemu sercu, aby trudnili się pracą pasterską i podlewaniem człowieczeństwa, aż wszyscy ludzie będą mogli zdobyć prawdę. Jeśli Bóg, przychodząc w ciele, wykonywałby jedynie dzieło boskiej natury nie mając do swojej dyspozycji kilku ludzi bliskich sercu Boga, którzy z Nim współpracują, wtedy nie byłoby sposobu, aby człowiek zrozumiał wolę Bożą czy wszedł w kontakt z Bogiem. Bóg musi używać zwykłych ludzi bliskich Jego sercu, aby wypełniali to dzieło, opiekowali się kościołami i służyli im za pasterzy, dochodząc do poziomu, na którym procesy poznawcze i umysł zdolne są do przywołania. Innymi słowy, Bóg używa niewielkiej liczby ludzi bliskich Jego sercu by „przetłumaczyć” dzieło, jakie czyni w swej boskiej naturze, aby mogło zostać otwarte, to znaczy przekształcić język boski na język ludzki, aby ludzie mogli wszystko pojąć i zrozumieć. Gdyby Bóg tak nie postąpił, nikt nie zrozumiałby boskiego języka Boga, ponieważ ludzie bliscy sercu Boga są mniejszością, a zdolność człowieka do pojmowania jest słaba. Dlatego właśnie Bóg wybiera tę metodę jedynie wtedy, gdy działa we wcielonym ciele. Gdyby istniało tylko dzieło boskiej natury, nie byłoby sposobu, aby człowiek poznał Boga czy był z Nim w kontakcie, ponieważ człowiek nie rozumie Bożego języka. Człowiek jest w stanie zrozumieć ten język jedynie za pośrednictwem ludzi bliskich sercu Boga, którzy objaśniają Jego słowa. Jednakże, gdyby tylko tacy ludzie działali w człowieczeństwie, mogłoby to jedynie zachować zwyczajne życie człowieka, ale nie mogłoby zmienić jego usposobienia. Wtedy dzieło Boga nie mogłoby się rozpocząć na nowo; byłyby tylko te same stare pieśni, te same stare frazesy. Jedynie przez pośrednictwo wcielonego Boga, który mówi wszystko, co ma być powiedziane i czyni wszystko, co ma być wykonane w czasie swego wcielenia, po którym ludzie działają i doświadczają według Jego słów, tylko w ten sposób ich życiowe usposobienie będzie mogło się zmienić i będą oni w stanie płynąć z czasem. Ten, który działa w boskiej naturze reprezentuje Boga, podczas gdy ci, którzy działają w człowieczeństwie są ludźmi użytymi przez Boga. Oznacza to, że wcielony Bóg różni się zasadniczo od ludzi użytych przez Boga. Wcielony Bóg jest w stanie wykonać dzieło boskiej natury, podczas gdy ludzie użyci przez Boga nie są. Na początku każdego wieku, Duch Boży przemawia osobiście, by rozpocząć nową erę i wprowadzić człowieka w nowy początek. Kiedy kończy przemawiać, oznacza to, że Boże dzieło w Jego boskiej naturze zostało ukończone. Następnie, wszyscy ludzie podążają za tymi, których użył Bóg, i wkraczają w życiowe doświadczenie. Z tych samych powodów jest to też etap, w którym Bóg wprowadza człowieka w nowy wiek i daje każdemu nowy początek. Na tym kończy się dzieło Boże w ciele. Bóg przychodzi na ziemię nie po to, by udoskonalić swoje zwykłe człowieczeństwo. Nie przychodzi by działać w zwykłym człowieczeństwie, tylko po to, by wykonywać dzieło boskiej natury w zwykłym człowieczeństwie. To, co Bóg mówi o zwykłym człowieczeństwie nie jest tym, co człowiek sobie wyobraża. Człowiek definiuje „zwykłe człowieczeństwo” jako posiadanie żony męża, synów czy córek. To dowody na to, że ktoś jest zwyczajną osobą. Lecz Bóg nie widzi tego, w ten sposób. Postrzega zwyczajne człowieczeństwo jako posiadanie zwykłych ludzkich myśli, zwykłego życia i bycie wydanym na świat przez zwykłych ludzi. Jednak Jego zwyczajność nie polega na posiadaniu żony czy męża i dzieci w sposób, w jaki człowiek pojmuje zwyczajność. To znaczy, że dla człowieka, zwyczajne człowieczeństwo, o którym mówi Bóg, jest tym, co człowiek uznałby za brak człowieczeństwa, niemal całkowicie pozbawione emocji i najwyraźniej wyzbyte cielesnych potrzeb, jak w przypadku Jezusa, który tylko zewnętrznie przypominał zwykłą osobę i przyjął wygląd zwyczajnej osoby, lecz w gruncie rzeczy nie posiadał w pełni tego wszystkiego, co zwykła osoba powinna posiadać. To pokazuje, że istota wcielonego Boga nie obejmuje całości zwyczajnego człowieczeństwa, lecz jedynie część tych rzeczy, w które ludzie powinni być wyposażeni, aby podtrzymywać rutynę zwykłego życia ludzkiego i zwykłych sił umysłu człowieka. Jednakże te rzeczy nie mają nic wspólnego z tym, co człowiek uważa za zwyczajne człowieczeństwo. Są tym, co wcielony Bóg powinien posiadać. Aczkolwiek, są i tacy, którzy utrzymują, że Bóg wcielony może posiadać zwyczajne człowieczeństwo jedynie wtedy, gdy ma żonę, synów i córki, czyli rodzinę. Bez tego wszystkiego, jak twierdzą, nie jest On zwyczajną osobą. Zatem pytam cię: „Czy Bóg ma żonę? Czy to możliwe, aby Bóg miał męża? Czy Bóg może mieć dzieci?”. Czyż nie są to błędne przekonania? Jednakże Bóg wcielony nie może wyskoczyć ze skalnej szczeliny ani spaść z nieba. Może jedynie urodzić się w zwyczajnej ludzkiej rodzinie. Dlatego też ma rodziców i siostry. To są rzeczy, które zwyczajne człowieczeństwo wcielonego Boga powinno mieć. Tak było w przypadku Jezusa. Jezus miał ojca i matkę, siostry i braci. Wszystko to było zwyczajne. Gdyby jednak miał żonę i synów i córki, wtedy nie byłoby to zwyczajne człowieczeństwo, jakie Bóg zamierzył dla wcielonego Boga. Gdyby tak było, nie byłby w stanie działać w imieniu boskiej natury. A właśnie dlatego, że nie miał On żony ani dzieci, a jednak urodził się zwyczajnym ludziom w zwyczajnej rodzinie, był w stanie wykonywać dzieło boskiej natury. Aby wyjaśnić to bliżej, Bóg uznaje za zwyczajną osobę, taką która urodziła się w zwyczajnej rodzinie. Jedynie taka osoba kwalifikuje się do wypełniania dzieła boskiej natury. Z drugiej strony, gdyby taka osoba miała żonę, dzieci czy męża, nie byłaby w stanie wykonywać dzieła boskiej natury, ponieważ posiadałaby jedynie zwyczajne człowieczeństwo, jakie muszą mieć ludzie, a nie zwyczajne człowieczeństwo jakiego wymaga Bóg. To, co Bóg uważa, że istnieje i to co ludzie rozumieją, to zazwyczaj dwie zupełnie nieprzystające do siebie rzeczy. Na tym etapie Bożego dzieła wiele przeczy pojęciom ludzi i znacznie się od nich różni. Można powiedzieć, że ten etap Bożego dzieła polega całkowicie na praktycznym działaniu boskiej natury, na którym człowieczeństwo odgrywa rolę wspierającą. Ponieważ Bóg przychodzi na ziemię, by samodzielnie wykonać swoje dzieło, zamiast pozwolić człowiekowi przyłożyć do niego ręce, dlatego też sam się wciela (w niedoskonałą, zwyczajną osobę), aby swoje dzieło wykonać. Wykorzystuje wcielenie do obdarowania ludzkości nowym wiekiem, opowiedzenia ludziom o następnych etapach w Jego dziele i poproszenia ich, aby działali w zgodzie ze ścieżką opisaną w Jego słowach. Na tym Bóg kończy swoje dzieło w ciele i ma właśnie opuścić ludzkość, nie przebywając już w ciele zwyczajnego człowieczeństwa, lecz raczej odsuwając się od człowieka, aby zająć się wykonywaniem części swego dzieła. Następnie, używając ludzi bliskich Jego sercu, kontynuuje dzieło na ziemi pośród tej grupy ludzi, w ich człowieczeństwie. Wcielony Bóg nie może zostać z człowiekiem na zawsze, ponieważ ma wiele innej pracy do wykonania. Nie może być związany z ciałem i musi się go pozbyć, aby wykonać pracę, którą musi wykonać, nawet jeśli wykonuje ją na obraz ciała. Kiedy Bóg przychodzi na ziemię, nie czeka aż przybierze postać jaką zwyczajna osoba powinna osiągnąć przed śmiercią i opuszcza ludzkość. Nie ma znaczenia jak stare jest Jego ciało, kiedy Jego dzieło zostaje ukończone. Coś takiego jak wiek dla Niego nie istnieje, nie liczy swoich dni według długości życia człowieka, tylko kończy swe życie w ciele zgodnie z etapami swojego dzieła. Mogą być tacy, którzy uważają, że Bóg przychodząc w ciele musi rozwinąć się do określonego etapu, stać się dorosłym, dożyć starości i odejść dopiero wtedy, gdy zawiedzie ciało. To ludzkie wyobrażenie. Bóg nie działa w ten sposób. Przychodzi w ciele jedynie po to, by wykonać dzieło, które ma wykonać, a nie po to, by żyć zwyczajnym życiem człowieka, urodzić się rodzicom, dorosnąć, założyć rodzinę i podjąć pracę, posiadać dzieci ani też doświadczać wzlotów i upadków – to wszystko są zwyczajne czynności człowieka. Kiedy Bóg przychodzi na ziemię, to Duch Boży przyobleka się w ciało, przychodząc w ciele, lecz Bóg nie żyje życiem zwyczajnego człowieka. Przychodzi jedynie, aby wypełnić jedną część swego planu zarządzania. Potem opuści ludzkość. Kiedy przychodzi w ciele, Duch Boży nie udoskonala zwyczajnego człowieczeństwa w ciele. Zamiast tego boska natura zaczyna działać bezpośrednio w czasie wyznaczonym wcześniej przez Boga. Później, po wykonaniu wszystkiego co ma być wykonane i całkowitym wywiązaniu się ze swojej służby, dzieło Ducha Bożego na tym etapie dobiega końca, podobnie jak życie wcielonego Boga, bez względu na to czy Jego cielesne ciało dożyło do swojego końca. Inaczej mówiąc, niezależnie od etapu życia, który osiągnie i niezależnie od tego, jak długo żyje na ziemi, o wszystkim decyduje dzieło Ducha. Nie ma to nic wspólnego z tym, co człowiek uważa za zwyczajne człowieczeństwo. Weźmy za przykład Jezusa. Żył w ciele przez trzydzieści trzy i pół roku. W kontekście długości życia ciała człowieka nie powinien był umrzeć w tym wieku ani nie powinien był odejść. Duch Boży nie troszczył się tym jednak w najmniejszym stopniu. Z chwilą ukończenia Jego dzieła ciało zostało zabrane, zniknęło wraz z Duchem. Jest to zasada, według której działa Bóg w ciele. Mówiąc dokładniej, Bóg wcielony jest pozbawiony zwyczajnego człowieczeństwa. Mówiąc raz jeszcze, przychodzi na ziemię nie po to by prowadzić życie zwyczajnego człowieka. Nie rozpoczyna najpierw zwyczajnego ludzkiego życia, żeby następnie zacząć działać. Dopóki rodzi się w zwyczajnej ludzkiej rodzinie, może wykonywać dzieło boskiej natury. Jest wolny od jakichkolwiek intencji człowieka, nie jest cielesny i z pewnością nie przejmuje zwyczajów społecznych ani nie angażuje się w myśli czy idee człowieka, ani tym bardziej nie wiąże się z filozofiami życiowymi człowieka. Oto dzieło jakie zamierza wykonać wcielony Bóg i jest to również praktyczne znaczenie Jego wcielenia. Bóg przychodzi w ciele przede wszystkim po to, by wykonać etap dzieła, który musi się dokonać w ciele, bez przechodzenia przez inne trywialne procesy, a co do innych doświadczeń zwyczajnego człowieka, On ich nie ma. Dzieło, które wcielone ciało Boga musi wykonać, nie obejmuje zwykłych ludzkich doświadczeń. Bóg zatem przychodzi w ciele, aby wykonać dzieło, które musi dokonać się w ciele. Reszta nie ma z Nim nic wspólnego. Nie przechodzi On przez wiele trywialnych procesów. Jak tylko jego dzieło zostanie ukończone, znaczenie wcielenia również się skończy. Sfinalizowanie tego etapu oznacza, że dzieło, jakiego musi dokonać w ciele zostało ukończone i że służba Jego ciała dobiegła końca. Nie może On przecież działać w ciele bez końca. Musi przejść do innego miejsca, by działać, do miejsca poza ciałem. Tylko w ten sposób Jego dzieło stanie się jeszcze bardziej kompletne i lepiej rozwinięte. Bóg działa według swego pierwotnego planu. Doskonale się orientuje, jakie dzieło musi wykonać i jakie dzieło zostało ukończone. Bóg prowadzi każdego osobno ścieżką, którą z góry określił. Nikt nie może tego uniknąć. Tylko ci, którzy obierają za przewodnika Bożego Ducha, będą mogli wejść do odpoczynku. Być może w późniejszym dziele, Bóg nie będzie przemawiał w ciele, by prowadzić człowieka, lecz Duch w namacalnej formie będzie kierował życiem człowieka. Tylko wtedy człowiek będzie mógł konkretnie dotknąć Boga, patrzeć na Niego i jeszcze pełniej wejść w rzeczywistość, jakiej Bóg wymaga, aby zostać udoskonalonym przez praktycznego Boga. Oto dzieło, którego Bóg zamierza dokonać, co planował już od dawna. Dzięki temu powinniście wszyscy zobaczyć ścieżkę, którą należy podążać! Źródło: Kościół Boga Wszechmogącego
I Wybierz własną ścieżkę, nie odrzucaj prawdy i nie bluźnij przeciwko Duchowi Świętemu. Nie bądź nieświadomy ani arogancki. Bądź posłuszny prowadzeniu Ducha Świętego. Powrót Jezusa to wspaniałe zbawienie dla wszystkich zdolnych przyjąć prawdę. Powrót Jezusa oznacza potępienie dla tych niezdolnych do przyjęcia prawdy. II Pragnij prawdy i szukaj prawdy. Tylko w ten sposób odniesiecie korzyść. Ci, którzy słyszeli prawdę lecz wzgardzili nią są tacy nierozsądni i nieświadomi. Powrót Jezusa to wspaniałe zbawienie dla wszystkich zdolnych przyjąć prawdę. Powrót Jezusa oznacza potępienie dla tych niezdolnych do przyjęcia prawdy, przyjęcia prawdy, przyjęcia prawdy. III Krocz ostrożnie po ścieżce wiary w Boga. Nie wyciągaj pochopnych wniosków. Nie bądź niedbały, beztroski w wierze w Boga. Wierzący w Niego mają być pełni czci i pokory. IV Kto słyszał prawdę lecz wyciąga pochopne wnioski lub potępia prawdę jest arogancki. Powrót Jezusa to wspaniałe zbawienie dla wszystkich zdolnych przyjąć prawdę. Powrót Jezusa oznacza potępienie dla tych niezdolnych do przyjęcia prawdy. V Kto wierzy w Jezusa, nie ma prawa przeklinać ani potępiać innych. (Oh – przyjęcie prawdy) Powinniście być rozsądni i przyjąć prawdę. Powrót Jezusa to wspaniałe zbawienie dla wszystkich zdolnych przyjąć prawdę. ze śpiewnika „Podążaj za Barankiem i śpiewaj nowe pieśni”
Słowo Ducha Świętego „Sam Bóg, Jedyny (IV) Świętość Boga (I)” (Część druga)
Bóg Wszechmogący mówi: „Bóg działa, Bóg troszczy się o człowieka, patrzy na niego, a szatan śledzi Jego każdy krok. Komukolwiek Bóg sprzyja, na tego szatan również patrzy, uważnie go obserwując. Jeżeli Bóg chce pozyskać tego człowieka, szatan zrobi wszystko, co w jego mocy, aby przeszkodzić Bogu, posługując się różnymi niegodziwymi metodami, aby kusić, nękać i niszczyć dzieło Boga, aby osiągnąć swój ukryty cel. Jaki jest jego cel? Chce on, aby Bóg nikogo nie miał; chce odciągnąć wszystkich tych, których Bóg chce pozyskać, chce ich zająć, kontrolować, przejąć władzę nad nimi, aby jego czcili i popełnili złe uczynki u jego boku. Czyż nie jest to zbrodniczy motyw szatana? […] Szatan jest w stanie wojny z Bogiem, depcząc Mu po piętach. Jego celem jest zniszczyć każde dzieło, które Bóg chce wykonać, zająć i kontrolować tych, których Bóg chce pozyskać, aby całkowicie ich wyeliminować. Jeżeli nie zostaną wyeliminowani, przechodzą oni w posiadanie szatana i są przez niego wykorzystywani – taki jest jego cel”.
I Najważniejsze dla Boga jest dzieło zbawienia, wszystko czyni On dla ludzkości. Swym planem i wolą, myślą i słowem. Podejmuje ten wielki wysiłek. Zarządza swym dziełem, panuje nad wszystkim. To pierwsze tak kosztowne dzieło, ujawnia kim jest i co posiada, mądrość, moc i usposobienie. Właśnie ludzie są tymi w całym wszechświecie. Relację z Nim mając unikalną. Nie było przenigdy stworzeń tak bliskich Mu, mających tak bliską relację z Nim. Nieważne jak trudne jest dzieło, nieważne jak wiele przeszkód jest, jak słaby i zbuntowany jest człowiek, nic nie zatrzyma Boga bo może wszystko On. II Jak bliski jest Bóg tym, których wybiera, by ich zbawić. Któż inny we wszechświecie miał tę bliską relację z Nim? W Jego sercu oni są najważniejsi, cenni ponad wszystko. Lecz ranią Go, są nieposłuszni. Choć zapłacił za nich taką cenę, Bóg działa, nie narzeka, nie żałuje, bo wie, że kiedyś ludzi poruszy swym słowem. Jego głos zbudzi ich, uznają w Nim Stwórcęi wrócą, wrócą do Niego. Nieważne jak trudne jest dzieło, nieważne jak wiele przeszkód jest, jak słaby i zbuntowany jest człowiek, nic nie zatrzyma Boga bo może wszystko On. ze śpiewnika „Podążaj za Barankiem i śpiewaj nowe pieśni” Źródło: KościółBoga Wszechmogącego Zalecenie: Muzyka Chrześcijańska
